Zapewne w różny sposób kojarzy Wam się tytuł mojego postu. Na pewno m.in. z filmem „RRRrrr”. Ostatnimi czasy kojarzy mi się jednak z Pol’And’Rock, czyli z dawnym Woodstockiem – wielkim festiwalem w Kostrzynie nad Odrą, podczas którego te hasło było sloganem J 30 lipca – 5 sierpnia, to czas Przystanku Jezus, czas ewangelizacji na polach festiwalu, czas działania Boga.
30 lipca wsiadamy do pociągu relacji Częstochowa – Kostrzyn nad Odrą. Nowe doświadczenie, wiele pytań, wątpliwości. Jak to będzie, czego się spodziewać? Niestety moje wyobrażenia na temat Woodstocku były niezbyt ciekawe, dobre. Więc rodził się lęk i obawy.
Ale powiedziałam sobie stanowczo NIE! Albo zatrzymam się na moich chorych wyobrażeniach, albo pozwolę Jemu działać. I jak się Wam wydaję? Którą opcję wybrałam? Oczywiście, że drugą: otwartość na Jego działanie – a jakże inaczej J
Najpierw rekolekcje, którym przewodniczył abp Grzegorz Ryś… I kolejny raz mogłam dowiedzieć się coś na swój temat… O wewnętrznej wolności gdziekolwiek się jest i cokolwiek się robi oraz o ewangelicznej pochylonej kobiecie, która tak naprawdę poprzez swój grzech jest mega zgięta i nie widzi zbytnio dużo. To Bóg daje nam duchowe uzdrowienie, wyprostowanie, abyśmy mogli widzieć wyżej i coraz więcej – lepiej, chwaląc dzięki temu Boga.
W trakcie rekolekcji dzień pokutny. Potrzebny, ale widzę, że moja ludzka moc i siła niezbyt potrzebna w tym momencie, gdyż skłaniała mnie bardziej do biernego uczestnictwa w uwielbianiu Pana. A tu niespodzianka, zaskoczenie… Tchnienie Ducha Świętego, najpierw modlitwa wstawiennicza na czas ewangelizacji, a następnie (co było dla mnie jeszcze większym zaskoczeniem na działanie Ducha Św. w moim sercu) głęboka spowiedź.
Środa – Pol’And’Rock zaczyna się na dobre, o godz. 15:00 oficjalne rozpoczęcie, choć tak naprawdę już od poniedziałku sporo ludzi. Ewangelizacja?? Hmmm to były moje pierwsze kroki na takim polu jakim jest Woodstock. Raczkowałam, ale Pan sam przyprowadzał mi ludzi. To oni uczyli mnie słuchać drugiego człowieka. To oni uczyli mnie poszanowania godności drugiego człowieka, bo pomimo, że każdy z nich miał swoją historię, często pokaleczoną, zranioną, to każdy z nich jest kochanym dzieckiem Boga. Jednym z takich spotkań wartych uwagi była grupa studentów wokalistyki. Ich wielu, nas dwie J Na koniec zaśpiewali nam „Gaude Mater Polonia” na 4 głosy. Była moc ;)
Moja mała dygresja to tylko taka, że szkoda mi było dzieci, które przyjeżdżały ze swoimi rodzicami na Festiwal. Z dwóch powodów:
1. wdychały unoszący się piach (ze względu na panujące wysokie temperatury i dużą ilość osób, było to nieuniknione na takim terenie) oraz ich słuch narażony był na duże dawki decybeli, które fundowały nam koncerty na wielu scenach festiwalowych.
2. widziały rzeczy, które jako małe dzieci nie powinny widzieć.
Gdyby ktoś zapytał mnie dzisiaj: czy warto? czy jest sens? Ja mówię, że tak, gdyż ku wolności wyswobodził nas Chrystus (tegoroczne hasło PJ), a my jesteśmy wezwani do tego by głosić Jego miłość. Tak jak zachęca nas papież Franciszek do wyjścia na obrzeża Kościoła, ku poszukującym i zagubionym.
s. Julita SCM
