Podobno Pan Bóg uśmiecha się ilekroć ktoś robi plan na swoje życie. W takim razie w życiu Róży było sporo tej Bożej radości.

ZAMIAST NARZECZONEGO

Róża Godecka (ze chrztu Aniela, 1861-1937) tak bardzo chciała przyjechać do Polski! Skończyła Instytut Mikołajewski, a Polkom łatwo nie było, ale się uparła. Tak się jednak Polską rozczarowała, że się nawet zaręczyła. Z miłości? No nie, jakoś tak wyszło, ale jak się słowo rzekło…  Zdesperowana postanowiła: „Żeby siebie zmusić do tej miłości, zaczęłam o nim więcej myśleć”[1]. W końcu zaręczyny zerwała i zamiast narzeczonego wybrała…

ZAMIAST PIŁSUDSKIEGO

Wilno. A państwu Piłsudskim właśnie zbywały dwa pokoiki. Cóż to było za towarzystwo! Wszyscy tam szukali prawdy i chcieli pracować dla dobra ludzkości – przynajmniej tak głosili. Ziuk „mówił bardzo przekonywająco, wielu podobały się te jego przemówienia i wielu bardzo zawrócił głowy na dobre. Wrażenie robił też na niektórych jego zewnętrzny wygląd: chodził zawsze w bluzie rzemieślniczej, włosy i zarost zaniedbany, buty długie” Czytała Róża zatem Johna Stuarta Milla i Herberta Spencera, i nawet jej się wydało, że w Boga nie wierzy, ale… nie wierzy? I zamiast wykładu Józefa Piłsudskiego wybrała…

ZAMIAST SERCANEK

Boga. I tu też było pod górkę, bo czasy pod zaborem rosyjskim były niebezpieczne dla kapłanów. Jeden zachorował, drugiego Moskale wywieźli na pokutę, a trzeci złapał ciężkie zapaleniu płuc. Róża robiła wszystko, by wewnętrzny głos zagłuszyć, nawet grać na pianinie znowu zaczęła się uczyć, ale nauczycielka westchnęła tylko: „Królewno moja, grasz jak nieboszczyk!”. W końcu jako niedowiarek trafiła pod kierunek ks. Łaboka i poznała ukryte zakonnice – nauczycielki – Siostry Sercanki. I tak się ucieszyła, bo teraz tylko Pan Jezus ją obchodził. I podobało jej się u Sercanek, bo nie miały nic, ani habitu, ani klasztoru, ani znaków szczególnych tylko Jezusa w sercu, jak Maryja! I tu by została, bo spokojnie i dobrze się tu czuła i plan gotowy miała na przyszłość, jak dzieci dobrze uczyć. Ale spotkała Błogosławionego Ojca Honorata Koźmińskiego. A spowiedź u Ojca zmieniała życie. I zamiast sercanek wybrała

ZAMIAST SŁOWIKÓW

Fabryczne. Zmiana planów nie przyszła łatwo, całą noc się zmagała z Bogiem, jak biblijny Jakub. Do kościoła Sakramentek w Warszawie weszła 27 letnia Aniela, nauczycielka, absolwentka uczelni moskiewskiej, siostra zakonna sercanka, pani w pięknym kapeluszu, a wyszła Róża, robotnica Boża wśród robotnic fabrycznych. Zgromadziła dziewczyny z Marek (fabryka pod Warszawą), Grochowa, Pragi i Warszawy. Gdzie? W Sercu Maryi! Tam mogą kobiety się poczuć u siebie, stamtąd mogą wychodzić dzielne niewiasty Słowa, Nadziei i Wiary. A kiedy zbierało jej się na wspomnienia i tęskniła do parku pełnego drzew i do śpiewu słowików w piękny dzień majowy, słyszała wtedy w sercu: „Twoje słowiki są w Łodzi, kominy fabryczne będą ci śpiewały chórem trzy razy dziennie, żeby ci przypomnieć twoje powołanie, innych słowików nie pragnij” I tak zamiast słowików Róża wybrała syreny, a zamiast kapelusza

ZAMIAST ŚWIĘTEGO SPOKOJU

Chusteczkę. Bo tak ubierały się biedniejsze kobiety. Oj, było trudno, bo „pyszna głowa nie chciała się zastosować do pokornego nakrycia” a i charakterek żywiołowy „trudno było nieraz hamować, aby dążyć powoli naprzód, żeby myśli Bożej nie popsuć”. A że z Sercem Maryi tak się związała, że zerwać się tego nie dało, siostry fabryczne nazwała Małymi Siostrami Niepokalanego Serca Maryi. Małymi – żeby zmieściły się z ludźmi w każdej fabryce, firmie, zakładzie i korporacji. Oddała je Sercu Maryi, żeby były Sercem w świecie, Sercem Siostry i Matki, Sercem Ucieczki grzeszników, Pocieszycielki strapionych i Wspomożycielki wiernych. I połączyła z nimi ludzi, by w przedniej straży - Straży Duchowej przy Sercu Maryi - szli z Jezusem do każdego miejsca ludzkiej pracy. Tak się zaangażowała, że zamiast świętego spokoju i posady nauczycielki wybrała…

BOŻA RADOŚĆ, czyli NIEBO

Robotnice na zawsze. Postanowiła nawet „usunąć się od stosunków z ludźmi niefabrycznymi” a robotnice traktować jak swoje Panie. Czuła, że Serce Jezusa wzywa ją, by była  Jego Arką, niosącą Boga w środowisko codziennej, ludzkiej pracy. A że miała Ducha, Duch pociągał setki, tysiące… Wierzymy, że dla Róży NIEBO to praca i modlitwa; wspieranie i pocieszanie ludzi w ich codziennej pracy, ratowanie wykorzystywanych w pracy lub uzależnionych od niej oraz walka duchowa o ludzi umierających nagle, w czasie pracy, bez przygotowania do śmierci i świętych sakramentów; to pomaganie kobietom w wychowaniu dzieci i służenie tym, którzy cierpią w skutek niezdolności do pracy lub bezrobocia. I tak Róża wybrała… Nie, to nie Róża wybrała, Róża umiała słuchać Boga zamiast upierać się przy swoim!

Modlitwa za wstawiennictwo Róży Godeckiej

Ojcze Niebieski, dziękuję Ci, że w osobie Sługi Bożej Anieli Róży Godeckiej dałeś nam gorliwą apostołkę wśród ludzi pracy i uczyniłeś ją matką rodziny zakonnej, która w szczególny sposób czci Niepokalane Serce Maryi. Racz wynieść ją do chwały ołtarzy, a mnie przez jej wstawiennictwo udziel laski...., o którą Cię proszę z poddaniem się świętej woli Twojej. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

[1] Wszystkie cytaty pochodzą z A. R. Godecka, Autobiografia, red. B. Czemko, Częstochowa 2017.